Ég er að skrifa sögu. Ég er að skrifa sögu með tilhlökkun. Ekki vegna þess að sagan er góð neitt því hún er það ekkert. Meira svona með tilhlökkun því tíminn líður og bætir þann liðna tíma sem ég er búinn að vera, eiginlega ekki til. Vegna þess að ég þarf að taka ákvarðanir. Þær munu kannski ekki vera réttar en þær munu samt sem áður vera.
Það finnst mér svo skemmtilegt. Það er skemmtilegt að einfaldlega vera ég. Vera kominn einu skrefi nær að komast að stærstu spurningu lífs míns. Hver í andskotanum ég er.
Það hafa ekki allar manneskjur alveg verið ánægðar með það nefnilega.
Einu sinni hélt ég að mitt hlutverk væri að þóknast öllum.
Ég hélt það í alvörunni.

Það er ekki sniðugt að reyna þóknast fólki sem á það ekki skilið.
Það er ekki sniðugt að sníða skoðanir sínar að öðrum.
Það er bara ekki sniðugt.

Hvað ætlar þú að vera þegar þú ert orðinn stór?

Saklaus og skemmtileg spurning. Eða hvað?
Hvað í andskotanum ætlar þú að gera við líf þitt hálfvitinn?
Ætlar þú bara að bíða? Glata öllum þeim tækifærum sem þér hefur verið rétt?
Rústa þeim möguleika að verða ánægður og jafnvel geta sagt orðið hamingja án þess að fara að gráta eins og appelsína sem einhver feit kelling er að hamast við kreista eins mikinn safa úr því hún er í enn einum kúrnum?
Ertu nokkuð pirraður væni mun örugglega gamall maður spyrja mig á eftir þegar ég er búinn að rífa sígarettupakkann minn gjörsamlega í tætlur og byrjaður að éta sígaretturnar eina af annari án þess að finna sársaukann af glóðinni þegar hún deyr á tungunni minni rétt áður en ég rispa tunguna til blóðs á gangstéttinni sem ég er að naga þegar gamla manninn dregur að.

Néné, ég er í ágætis skapi alveg hreiiiiiiiiiiiint.