Ég finnst dálítið merkilegt hvað ég líður vel núna. Ég man varla eftir að hafa liðið svona vel.
Með réttu ætti mér að líða illa því það er allt í fokki hjá mér þannig séð miðað við hinn venjulega mann. Ég er sama. Ég finnst gaman að vera ég, ég vissi ekki að ég þætti það. Ég man ekki eftir því að hafa fundist gaman að vera ég. Hvað veldur því er svo margt en ég vil sérstaklega þakka stéttarfélaginu mínu sem aldrei hefur gert nokkuð fyrir mig og líka vil ég þakka málfræðikennaranum ég henni Gunnu sem enn gerir besta kaffi sem ég hef smakkað.
Þrefalt húrra fyrir henni Gunnu. Húrra. Húrra. Húrra.

Þetta var nú gaman krakkar en snúum okkur að alvarlegri málum núna.
Sjálfsmorðsárásir eru ekkert grín. Það er ekkert fyndið við þau. Að horfa á glaðlegan mann íklæddan trúðsbúning og í allt of stóra skó með tuttugu kíló af sprengiefni innan á sér er ekki neitt kúl. Trúður skælbrosandi og rjóður í kinnum nýstiginn af trúðaskíðunum sínum sem hann lét Ragnar sérsmíða fyrir sig stuttu áður en samt með kveikibúnað á rassinum sem sprengir allt í loft upp þegar hann fær sér næst sæti means buissness. Trúður sem nýbúinn er að borða samloku með baunasalati og rekur þess vegna hraustlega við fyrir utan bygginguna sem hann ætlar að sprengja. Trúður sem betur hefði beðið með að reka við því djölgangurinn í loftinu nýfrelsaða setti sprengjuna í gang og sprengdi hann í tætlur fyrir utan bygginguna án þess að slasa eina einustu manneskju nema sjálfan sig. Sjálfsmorðsárásir eru ekkert gamanmál. Það sem þessi dæmisaga kennir manni er að vera að fokka í þeim með einhverjum trúðabúningum og prumpuhúmor.

Þetta er búin að vera góð vika hjá Batta og þakkar hann fyrir sig og byður að heilsa öllum sem hann þekkir.