Ég einhvern veginn finn mig knúinn til að skrifa eitthvað hérna á þessum stað og hérna á þessari stundu. Hvað ég á að skrifa veltist dálítið fyrir mér því ég hef lítið að segja núna á þessum stað og núna á þessari stundu.
Ætti ég að skrifa brandara kannski? Það er ekki gott.
Ætti ég að skíta út buxurnar mínar og trefil og lýsa því síðan? Nei.
Ætti ég bulla einhver lifandi ósköp sem enginn skilur? Ég geri það alltaf.
Ætti ég að segja sögu sem gerðist? Eða gerðist ekki? Nenni því ekki.
Ætti ég að segja frá tannlausa gaurnum sem greip um ökklan á mér? Ekki spennandi.
Ætti ég að lýsa depurð minni á nýjan hátt? Ég er ekki svo dapur núna.
Ætti ég að berja á lyklaborðið og vona að það komi eitthvað kúl? Gæti skemmt tölvuna.
Ætti ég að skrifa Ætti ég rosalega oft og vona að það sé nóg? Hananú.
Ætti ég? Ætti ég? Ætti ég? Ætti ég?

Ég ætti ekki nætt þvæ þæð ær ækki skæmtileg læsning.

Ég pússaði eitt sinn fingraförin mín af með sandpappír. Það hef ég aldrei gert aftur.

Munaðarlaus föstudagur hangir yfir mér með von um sátt við heiminn sem ég vil ekki viðurkenna. Munaðarlaus föstudagur varð munaðarlaus vegna mín.
Ég virti hann eitt sinn en ei meir. Nú dansar hann kring um mig eins og mánudagar gerðu forðum.