Eitt það fallegasta sem ég veit er þegar ég fatta einhverja manneskju vera bara hreina einlæga venjulega manneskju eins og ég. Ekki einhver manneskja full af hæðnisorðum og þá sérstaklega líka hæðnishugsunum um mig. Manneskja sem einnig telur mig vera dómari alheimsins sem úrskurðar einhvern sem fífl, fávita, aumingja, heimskann, aumann, feitann, horaðann, bólugrafinn, stamara eða jafnvel svikara í augum þess sem þú ræðir við. Flest fólk er fallegt,en sumt er því miður bara ljótt því það hefur ekki fattað lífið og einfaldleika þess sem við þurfum tilað fylla okkur hamingju. Það er ekki helvítis sími, heimabíó, sportbíll eða sálmabók. Það er manneskjan. Manneskjan á móti þér, manneskjan með þér, manneskjan og þú sjálfur. Hvernig þið virðið hvert annað og jafnvel elskið. Það er hægt að kalla þetta allt ást en við þekkjum meiri hlutar hennar sem afbrýðisemi, hatri og biturð. Það eina sem ást er er hamingjutilfinng í sennilega í hjartanu en ég tel það vera vöðva eða dælu í stað geymsluhólfs alls þess kæra sem við þekkjum. Það er tilfinning þar sem við höfum ekkert neins staðar sem er á móti okkur, ekkert loforð eftir að efna, enginn tími pantaður, ekki neitt, bara hrein hamingja alveg tær af áhyggjum sem þessi heimur,við öll höfum búið til á vitundar að við erum að lengja lífið með því að drepa það.
It is only when you lose everything you can gain everything.