Ég er að springa. Höfuðið á mér er með uppreisn sem lamar líkamann svo ekkert verður úr. Ég las sögu eftir sjálfan mig, hvernig í andskotanum tókst mér það. Hvernig í andskotanum á að vera hægt að skilja það sem ég rita. Þetta eru bara einhver helvítis stikkorð sem duga ekki rassgat til að fá botn í það sem ég er að meina. Meiningin finnst á síðu 888 í textavarpinu. Ég hef lokið.